Aslında en başında hiç bir şey düşlememiştim. Sonra sonra sadece hayallerimle yaşamaya başladım ya orası ayrı. Sarılmayı istedim birine beni hiç bırakmasın, herkes bıraktı gitti. Ağlamak için bir omuz aradım, kimse gözyaşlarımı istemedi. Kimse sevemedi beni annem gibi. Kimse korumadı, kollamadı; keşke bi abim olsaydı dedim. Olmadı. Her zaman yanımda olmasını istediğim insanlar defolup gitti. Kokuları kaldı burnumda sadece. Kimse benimle deli gibi eğlenmedi kardeşlerim gibi, kimse gülmedi. Kimse beni bi bileklik gibi mutlu edemedi, kimse anlattığım şeyleri hatırlamadı, umursamadılar çünkü. Ama herkes sigara dumanı olmayı başardı, beni boğdular. Uzaklaşmaya ihtiyacım var sadece. Bu ülkeden gitmeye çok uzaklara, beni sadece 1-2 kişinin bulabileceği yerlere. Gündüzler güneşli olsun mesela, ama hiç alerji olmayayım. Güneşe bakabileyim, doya doya içime dolsun güneşışığı, derimin içine işlediğini hissedeyim. Akşamları serin olsun biraz, okuldan dönerken ben hani psikoloji okuyacağım ya sevgilimin dersi benden önce bitmiş olsun, karşılasın beni birlikte yemek yapalım eve gidip. Geceleri buz gibi soğuk olsun sarılıp uyuyalım. Sonra yıllar geçsin kimse bulamasın bizi çok mutlu olalım, hayal bu ya. O beni sevsin ben de onu. Gerçeklere dönmem gerekirse eğer, hayat hiç de düşlediğim gibi değil. And it hurts